Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa

Przedmiotem tego Święta jest miłość Boga objawiona w Sercu Jezusa. Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa obchodzona jest w piątek po drugiej niedzieli po Zesłaniu Ducha Świętego. Jej ideą jest przypominanie o wielkiej miłości Zbawiciela do ludzi oraz wezwanie skierowane do każdego z nas, aby na tę miłość odpowiedzieć . Oddając cześć Sercu Jezusowemu, uświadamiamy sobie bardziej niż kiedykolwiek, że „miłość nie jest miłowana”. Pragniemy więc, aby nasze serca rozpalił ogień Bożej miłości. Widzimy jak wielu pozostaje głuchymi na wezwanie Pana i przepraszamy za nich. Wielu żyje w grzechu, więc za nich chcemy wynagradzać. Chcemy się tez wpatrywać w Serce Zbawiciela, ponieważ jak pisze Jan Paweł I w swym „Liście o Sercu Bożym z okazji Trzystuletniej Rocznicy Śmierci Św. Małgorzaty Marii”- „od Najświętszego Serca Jezusa serce człowieka otrzymuje zdolność kochania”.

Starożytność chrześcijańska czciła miłość Chrystusa przedstawioną w obrazie Serca Jezusa w Dobrym Pasterzu. Kult miłości ofiarnej i wiernej aż do końca nawiązywał do perykopy Janowej o otwartym boku Jezusa (7, 37; 19, 34). W wiekach średnich przejawia się on w kulcie Jezusowych ran, ukoronowanej cierniami głowy Jezusa (XII i XII1 w.). Rozwinął się szczególnie w XIII i XIV stuleciu w kręgach mistyków: Bonawentury (+ 1274), Mechtyldy z Magdeburga (f 1282), Gertrudy z Helfta (+ 1302), Henryka Suzo (+ 1366), Katarzyny ze Sieny (+ 1380). W XV wieku rozszerza się prawie wszędzie nabożeństwo do ran Chrystusa i wizerunki „Jezusa cierpiącego”. Między mistykami, którzy wnikają duchowo w ranę Serca Jezusowego, lub którym nasz Zbawiciel ukazuje swoje Serce znajdą się święta Ludwina z Schiedam (1380-146?), św. Katarzyna Bolońska (1413-1463), święta Franciszka Rzymianka (1384-14 40), i święta Joanna Francuska(1464-1505) W devotio moderna, a w XVI w. dzięki działalności jezuitów, oratorium P. Berulle’a (+ 1629) i Jana z Eudes ( + 1680) kult ten dochodzi do formy szczytowej.

Św. Jan z Eudes był niewątpliwie najżarliwszym apostołem nabożeństwa do Najświętszego Serca, jeszcze przed świętą Małgorzatą Marią. Misjonarz, działający czynnie, a zarazem mistyk, zaczął głosić nabożeństwo do „Serca Maryi”, lecz wkrótce doszedł do Serca Jezusa, gdyż te dwa Serca stanowią jedno, tak są zjednoczone miłością. Chciał on zaprowadzić publiczną cześć obu Serc Najświętszych, ułożył więc Mszę i Oficjum, które kazał odprawiać. Jan jako pierwszy otrzymał pozwolenie od swego biskupa (1672) na odprawienie Mszy św. o Sercu Pana Jezusa. Jako spowiednik był związany z Marią Małgorzatą Alacoque, w której wizjach odczytywano pragnienie ze strony Jezusa specjalnego święta ku czci Miłości personifikowanej w Bożym Sercu. Organizował on bractwa czczące Najświętsze Serce, wreszcie założył zgromadzenie zakonne pod wezwaniem Najświętszych Serc. Atakowany i prześladowany bronił nabożeństwa w swoim dziele: „Serce przedziwne Najświętszej Matki Bożej”, którego dwunasta księga cała jest poświęcona Najświętszemu Sercu. „Serce Jezusa – pisze – jest sanktuarium i obrazem Boskiej doskonałości. Jest świątynią, ołtarzem i kadzielnicą Boskiej miłości (…) Jest to ognisko miłości oczyszczającej, oświecającej, uświęcającej, przemieniającej i ubóstwiającej”

Stolica Apostolska 100 lat zwlekała z oficjalnym ustanowieniem „nowego” święta. Pierwsi otrzymali pozwolenie biskupi polscy od papieża Klemensa XII (1765) oraz Rzymskie Bractwo Serca Jezusowego. Papież Pius IX rozszerzył je w 1856 roku na cały Kościół.

Papież Leon XIII podniósł jego rangę i zalecił poświęcenie się Sercu Jezusowemu całemu światu. On też zatwierdził specjalną Mszę św. wotywną przeznaczoną na pierwsze piątki miesiąca. Co jest warte uwagi, 25 maja 1899 roku, Leon XIII ogłosił Encyklikę „Annum Sacrum” a 11 czerwca poświęcił cały rodzaj ludzki Sercu Jezusowemu. Wszyscy następcy Leona XIII na stolicy piotrowej będą zalecać z naciskiem nabożeństwo do Najświętszego Serca. Papież Pius XI w 1925 roku ustanowił Święto Chrystusa Króla, które przedstawia społeczny aspekt kultu Najświętszego Serca a 8 maja 1928 roku wydał Encyklikę ”Miserentissimus” o powszechnym obowiązku wynagradzania Najświętszemu Sercu Jezusa. Papież ten ogłosił formularz mszalny i oficjum święta ku czci Najświętszego Serca. Pius XII natomiast opublikował specjalną encyklikę Haurietis aquas (1956) o czci Serca Jezusowego.

Rozwój kultu Serca Jezusowego napotykał także pewne trudności w różnych okresach historii. Szczególnie zwalczali go teologowie oświecenia i janseniści. Jednak Nabożeństwo do Najświętszego Serca nie jest, czego się obawiali niektórzy, jakąś dewocją, spełnianiem małych i łatwych praktyk pobożnych, ze względu na przedmiot mało mający wspólnego z Ewangelią. Jak pisze Pius XII w encyklice „Haurietis Aquas” (z dnia 15 maja 1956): „Serce naszego Zbawiciela jest w pewien sposób obrazem Boskiej Osoby Słowa i Jego podwójnej natury ludzkiej i Boskiej. W nim możemy widzieć nie tylko symbol, ale jakby streszczenie całej tajemnicy naszego odkupienia”. „Kiedy wielbimy Najświętsze Serce Chrystusa, czcimy w nim i przez nie zarówno niestworzoną Słowa Bożego, jak i Jego miłość ludzką i inne uczucia i cnoty. Jedna i druga bowiem miłość skłoniła naszego Zbawiciela do ofiarowania się za nas i za cały Kościół” (43). Patrząc z podobnej perspektywy, K. Rahner przez teologiczne refleksje nad Sercem jako Prasłowem, Prapojęciem, na którym opierają się Pismo święte i praxis Kościoła, kiedy mówią o Sercu Jezusa, jak również poprzez rozumienie serca jako centrum osoby, całego człowieka, stworzył antropologiczno-teologiczne podstawy tego kultu.

Zakończmy te rozważania nad Uroczystością Najświętszego Serca fragmentami zacytowanymi z „Autobiografii” św. Małgorzaty Marii Alacoque:

„Nagle uczułam jak ogarnia mnie głębokie skupienie i równocześnie ukazało mi się Serce mojego umiłowanego Jezusa bardziej jaśniejące niż słońce. Znajdowało się ono wśród płomieni swej przeczystej miłości otoczone Serafinami” (…) Aniołowie ci śpiewali: „Miłość triumfuje, Miłość się raduje, Miłość Najświętszego Serca radością nas napełnia”.

Ostatnie wielkie objawienie będące jej udziałem, które miało miejsce w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu w oktawie Bożego Ciała między 13 a 20 czerwca 1675 rok przyniosło nam idee obchodzonej niebawem uroczystości. Pan Jezus ukazawszy się swej powiernicy, odsłonił swe Boskie Serce i wskazując na nie, powiedział:

„OTO SERCE, KTÓRE TAK BARDZO UMIŁOWAŁO LUDZI, ŻE NICZEGO NIE SZCZĘDZIŁO, AŻ DO WYCZERPANIA I WYNISZCZENIA SIĘ, BY IM DAĆ DOWODY SWEJ MIŁOŚCI. A W ZAMIAN OD WIĘKSZOŚCI LUDZI DOZNAJE TYLKO NIEWDZIĘCZNOŚCI PRZEZ NIEUSZANOWANIA I SWIĘTOKRADZTWA, PRZEZ OZIĘBŁOŚĆ I POGARDĘ Z JAKA SIĘ ODNOSZĄ DO MNIE W TYM SAKRAMENCIE MIŁOŚCI…”

DLATEGO ŻĄDAM OD CIEBIE, ŻEBY PIERWSZY PIĄTEK PO OKTAWIE BOŻEGO CIAŁA BYŁ POŚWIĘCONY NA SZCZEGÓLNA UROCZYSTOŚĆ KU UCZCZENIU MOJEGO SERCA, ABY W TYM DNIU PRZYSTĘPOWANO DO KOMUNII SWIĘTEJ I SKŁADANO UROCZYSTE WYNAGRODZENIE, PRZEZ PUBLICZNE AKTY PRZEBŁAGANIA, AŻEBY NAPRAWIĆ ZNIEWAGI JAKICH TO SERCE DOZNAŁO PODCZAS WYSTAWIENIA NA OŁTARZACH, OBIECUJĘ CI RÓWNIEŻ, ŻE MOJE SECE ROZSZERZY SIĘ, BY ROZLEWAĆ OBFICIE STRUMIENIE SWEJ BOSKIEJ MIŁOŚCI NA TYCH, KTÓRZY MU ODDAWAĆ BĘDĄ TĘ CZEŚĆ I KTÓRZY STARAĆ SIĘ BĘDĄ, BY MU BYŁA ODDAWANA.” (Autobiografia 92)

http://www.kordiana.alleluja.pl/tekst.php?numer=1267

Pielęgnujcie kult Najświętszego Serca Pana Jezusa

list Ojca Świętego Jana Pawła II do ordynariusza Lyonu

z okazji stulecia poświęcenia ludzkości Najświętszemu Sercu Pana Jezusa

Abp Louis-Marie Bille

Ordynariusz Lyonu

Przewodniczący Konferencji

Episkopatu Francji

1. W chwili gdy tak liczni pielgrzymi przygotowują się do obchodów w Paray-le-Monial uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz rocznicy poświęcenia Mu rodzaju ludzkiego – aktu, którego papież Leon XIII dokonał przed stu laty, z radością przekazuję im za pośrednictwem księdza arcybiskupa serdeczne pozdrowienia i w modlitwie duchowo łączę się z nimi, jak również wszystkimi, którzy w tym dniu poświęcają się Najświętszemu Sercu.

2. Od czasów św. Jan Eudesa, który w Sercu Maryi nauczył nas kontemplować samego Jezusa – Serce serc – oraz krzewić miłość do obojga, kult Najświętszego Serca Pana Jezusa rozpowszechnił się przede wszystkim dzięki świętej Małgorzacie Marii, zakonnicy ze zgromadzenia sióstr wizytek, żyjącej w Paray-le Monial. 11 czerwca 1899 r. papież Leon XIII w modlitwie prosił Boga – wzywając wszystkich biskupów do uczestnictwa w tym akcie – aby był Królem zarówno wszystkich wiernych, jak i tych, którzy Go porzucili lub Go nie znają, i błagał Go, aby ich doprowadził do prawdy i przywiódł do Tego, który jest Życiem. W encyklice Annum sacrum wyraził współczucie wszystkim ludziom, którzy są dalecy od Boga, oraz wolę poświęcenia ich Chrystusowi Odkupicielowi.

3. Kościół nieustannie kontempluje miłość Bożą, objawioną we wzniosły i jedyny w swoim rodzaju sposób na Kalwarii, podczas męki Chrystusa – Ofiary, która zostaje sakramentalnie uobecniona w każdej Eucharystii. „Z przepełnionego miłością Serca Jezusa wypływają wszystkie sakramenty, przede wszystkim jednak ten największy ze wszystkich, sakrament miłości, poprzez który Jezus pragnął stać się uczestnikiem naszego życia, pokarmem naszych dusz, ofiarą nieskończonej wartości” (św. Alfons Liguori, Medytacja II o miłującym Sercu Jezusa z okazji nowenny przed uroczystością Najświętszego Serca Pana Jezusa). Jest ogniem płonącym miłością, która wzywa i zaspokaja: „Przyjdźcie do Mnie, (…) bo jestem cichy i pokorny sercem” (Mt 11,28-29). Serce Wcielonego Słowa jest najdoskonalszym znakiem miłości; dlatego pragnąłem osobiście podkreślić, jak wielkie znaczenie ma dla wiernych zgłębianie tajemnicy tego Serca przepełnionego miłością do ludzi i głoszącego niezwykle aktualne orędzie (por. encyklika Redemptor hominis, 8). Jak napisał św. Klaudiusz La Colombiere: „Oto Serce, które tak umiłowało ludzi, że niczego nie oszczędziło, ale samo wyczerpało się i spaliło do końca, aby dać świadectwo swej miłości” (Pisma duchowe, 9).

4. Gdy zbliża się trzecie tysiąclecie, „miłość Chrystusa przynagla nas” (2 Kor 5, 14), abyśmy pomagali innym poznawać i kochać Zbawiciela, który wylał swoją krew za ludzi. „Za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie” (J 17,19). Usilnie zachęcam zatem wiernych, aby adorowali Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie Ołtarza, pozwalając Mu uzdrawiać nasze sumienia, oczyszczać nas, oświecać i jednoczyć. Ze spotkania z Nim chrześcijanie zaczerpną siły potrzebne do życia duchowego i do realizacji swojej misji w świecie. Trwając bowiem w zjednoczeniu serc z Boskim Nauczycielem i odkrywając nieskończoną miłość Ojca, staną się prawdziwymi czcicielami w duchu i w prawdzie. Ich wiara ożywi się, oni zaś wnikną w tajemnicę Boga i zostaną głęboko przemienieni przez Chrystusa. W chwilach doświadczeń i radości będą upodobniać swoje życie do tajemnicy krzyża i zmartwychwstania Zbawiciela (por. Gaudium et spes, 10). Każdego dnia będą się coraz bardziej stawać synami w Synu. Wówczas dzięki nim miłość będzie się rozlewać w ludzkich sercach, aby mogło wzrastać Ciało Chrystusa, którym jest Kościół, oraz by powstawało społeczeństwo sprawiedliwości, pokoju i braterstwa. Staną się orędownikami całej ludzkości, bo każda dusza, która wznosi się ku Bogu, wznosi ku Niemu także świat i w tajemniczy sposób przyczynia się do zbawienia, ofiarowanego nam bezinteresownie przez Ojca niebieskiego. Wzywam zatem wszystkich wiernych, aby nadal gorliwie pielęgnowali kult Najświętszego Serca Pana Jezusa, przystosowując go do naszych czasów, ażeby dzięki temu mogli, nieustannie czerpać z jego niezgłębionych bogactw i umieli z radością na nie odpowiadać, miłując Boga i braci, znajdując pokój, wchodząc na drogę pojednania i umacniając swą nadzieję, że kiedyś będą żyć pełnią Boga we wspólnocie ze wszystkimi świętymi (por. Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa). Również następnym pokoleniom należy zaszczepić pragnienie spotkania Pana, wpatrywania się w Niego, aby potrafiły odpowiedzieć na wezwanie do świętości i mogły odkryć swoją szczególną misję w Kościele i w świecie, realizując w ten sposób swe powołanie chrześcijańskie (por. Lumen gentium, 10). Istotnie bowiem „miłość Boża, bezcenny dar Serca Chrystusa i jego Ducha” zostaje udzielona ludziom, aby i oni z kolei stawali się świadkami miłości Boga (Pius XII, encyklika Haurietis aquas, III).

5. Wzywając wstawiennictwa Maryi Panny, Matki Chrystusa i Kościoła, której zawierzyłem ludzi i narody 13 maja 1982 r., z serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa wam i wszystkim wiernym, którzy z okazji uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa udadzą się z pielgrzymką do Paray-le-Monial lub którzy pobożnie wezmą udział nabożeństwie liturgicznym czy też innej formie modlitwy do Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Watykan, 4 czerwca 1999 r.

Jan Paweł II

http://www.kordiana.alleluja.pl/tekst.php?numer=1270

Pierwsze piątki miesiąca

Szeroko rozpowszechniona jest wśród katolików nadzieja, że kto przyjmuje Komunię świętą przez kolejne dziewięć pierwszych piątków miesiąca, może spodziewać się zbawienia. To przekonanie płynie z objawień, jakie miała francuska siostra zakonna (wizytka) Małgorzata Maria Alacoque ( + 1690 r.).

„Pewnego piątku, podczas Komunii świętej – pisze – Zbawiciel rzekł te słowa do swej niegodnej służebnicy, jeśli się nie myli: Przyrzekam ci w nadmiernym miłosierdziu mego Serca, że Jego miłość wszechmocna tym wszystkim, którzy przyjmą Komunię świętą w dziewięć pierwszych piątków miesiąca bez przerwy, udzieli laski ostatecznej pokuty. Nie umrą w Jego niełasce ani bez przyjęcia sakramentów w tej ostatniej chwili”.

To oświadczenie Chrystusa nazwano Wielką Obietnicą. Nie jest ona jednak dogmatem wiary opartym na Piśmie Świętym, ale objawieniem prywatnym. Dlatego też nie mamy na jej podstawie pewności absolutnej, „ale tylko moralną, jaką obdarzamy osoby poważne, uczciwe, zasługujące na szacunek i wiarygodne”.

Kościół po zbadaniu życia i pism Małgorzaty Marii Alacoque stwierdził, że nie ma w nich nic przeciwnego wierze i moralności. Samą zaś siostrę – uznając heroiczność jej cnót – ogłosił świętą w 1920 roku. Tym samym pozwolił wiernym, a często nawet i polecał, praktykę dziewięciu pierwszych piątków miesiąca w nadziei, że przyniesie ona dobre owoce.

Praktyka dziewięciu Komunii świętych w pierwsze piątki nie może jednak być uważana za rodzaj biletu czy monety, która upoważnia nas do beztroskiego zajęcia miejsca w niebie. Komunie święte -po pierwsze – muszą być godnie przyjęte. Uniemożliwiają tę łaskę Komunie świętokradzkie [i bezmyślne]. Dalej, kto by odprawiał powyższą praktykę z postanowieniem, że po wypełnieniu wymaganych warunków może się potem opuścić w pełnieniu dobrych uczynków, a nawet grzeszyć swobodnie w przeświadczeniu, że i tak będzie zbawiony, ten by przekreślał tym samym obietnicę Najświętszego Serca.

Ci natomiast – a spodziewamy się, że jest ich olbrzymia większość, którzy przyjmują Komunię świętą z pragnieniem uczczenia Jezusa i Jego Najświętszego Serca – mogą mieć nadzieję, że nawet gdyby w ich życiu zdarzały się grzechy ciężkie, to On w swym miłosierdziu da im łaskę żalu i pokuty, gdy będzie zbliżała się śmierć.

Obecnie wśród dzieci i młodzieży szkolnej istnieje przez wiele lat praktyka pierwszych piątków. Pomaga ona bardzo dziewczętom i chłopcom przeżyć zgodnie z prawem Bożym lata dziecięce, a potem okres dojrzewania i związane z nim trudności. Ta praktyka zachęci wielu młodych do częstej Komunii świętej również w latach dojrzałych.

http://www.kordiana.alleluja.pl/tekst.php?numer=1268

Straż Honorowa Serca Jezusowego

GODZINA OBECNOŚCI PRZY SERCU BOŻYM

Straż Honorowa Serca Jezusowego została założona 13 III 1863r. przez wizytkę, siostrę Marię od Najświętszego Serca Jezusa w Klasztorze Nawiedzenia w Bourg-en-Bresse we Francji. Jako bractwo zostało zatwierdzone na prawie diecezjalnym, a następnie stało się Arcybractwem na mocy papieskiego Breve z 26 XI 1879r. Od tej pory datuje się szybki jej rozwój na całym świecie. Rodzina członków Straży Honorowej jest bardzo liczna. Swoim zasięgiem obejmuje ponad 40 krajów na różnych kontynentach. Obecnie znajduje się w Europie w 15 krajach, w Afryce w 12, w Ameryce w 13, a w Azji w 6. W Polsce Bractwo Straży Honorowej NSPJ istnieje już od 1869 roku. Do godności Arcybractwa Stolica Apostolska podniosła je w 1919 roku. W Polsce jako stowarzyszenie rozprzestrzeniło się dzięki Siostrom Wizytkom.

Siostra Maria od Najświętszego Serca miała gorące nabożeństwo do Boskiego Serca Pana Jezusa i z niego zaczerpnęła myśl, aby codziennie każdy stowarzyszony odprawił jedną godzinę straży, w czasie której nie zmieniając nic w zwykłych zajęciach, będzie łączył się myślą z ofiarą jaką Chrystus składał na krzyżu za zbawienie świata.

W tym celu członkowie obierają sobie jedną godzinę w ciągu dnia i starają się wśród zwykłych zajęć modlitwą i pracą wynagradzać Panu Jezusowi Jego Męczaństwo i ofiarować obecnemu w tabernakulum Zbawicielowi swoje codzienne życie a nade wszystko wspaniałomyślną i wierną miłość. Członkowie zapisują się na tzw. „zegarze” gdzie są zaznaczane wszystkie godziny dnia. W ten sposób tworzy się wieniec czcicieli z całego świata, którzy trwają na posterunku na wzór Najświętszej Panny, Magdaleny i Jana stojących u stóp krzyża w chwili, kiedy z przebitego Serca Chrystusa wytrysnęła krew i woda, jako symbol łask wysłużonych Jego Ofiarą.

Zegar Honorowej Straży NSPJ

Stowarzyszenie to wprowadza swoich członków w kult Bożego Serca, pogłębia w nich nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, zachęca do wypełnienia obowiązku wynagrodzenia, odprawiania Godziny Świętej w I czwartki miesiąca i do częstego uczestniczenia we Mszy św., zwłaszcza w I piątki miesiąca z Komunią św. wynagradzającą za grzechy ludzi, do osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa i intronizacji Bożego Serca w rodzinach; prowadzi członków do doskonałości chrześcijańskiej i uczy większej miłości bliźniego. Tak więc poprzez świadectwo własnego życia starają się oni być w swoich środowiskach apostołami miłości czyli apostołami Bożego Serca, włączając się w ten sposób w nurt Nowej Ewangelizacji, tak zalecanej przez Ojca Świętego Jana Pawła II.

Arcybractwo ma trzy, lakonicznie sformułowane, cele istnienia: miłość, cześć i wynagrodzenie oddawane Sercu Jezusowemu. Członkowie, praktykując wynagradzanie Najświętszemu Sercu Pana Jezusa za grzechy całego świata, kształtują swoje życie na wzór życia Jezusa, który jest pokorny, cichy i miłosierny i starają się prowadzić życie w duchu czynnej miłości bliźniego. Każdy stowarzyszony odprawia jedną godzinę straży na dobę, w czasie której nie zmieniając nic ze zwykłych zajęć ma łączyć się myślą z ofiarą krzyżową Pana Jezusa. Do straży Honorowej może należeć osoba każdego stanu, zaś dzieci – po przyjęciu pierwszej Komunii św.

Do obowiązków Staży Honorowej NSPJ należy:

Wiernie odprawiać Godzinę Obecności przy Sercu Bożym.
Brać udział w Godzinie Świętej (wspólnotowa lub indywidualnie).
Brać udział we Mszy świętej wynagradzającej Bożemu Sercu za swoje grzechy i całego świata w I piątek miesiąca.
Szerzyć kult Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Nawiedzać Najświętszy Sakrament.
Brać udział w comiesięcznych spotkaniach Arcybractwa.

http://www.kordiana.alleluja.pl/tekst.php?numer=1269